spel

Heel lang geleden speelde ik het toneelspel : Groot , stoer en sterk zijn.

Een toneelspel dat mij in eerste instantie heel goed beviel.
Ik zat veilig in mijn rol en niemand had in de gaten hoe het werkelijk met me ging.
In mijn kindertijd had ik dit spel al geleerd en ik moet zeggen, ik was er goed in.
Als mensen mij vroegen: hoe gaat het met je?
Had ik standaard mijn vaste antwoorden:
Goed, hoor.
Of : hartstikken goed.’
Of : heel goed !
En deze gebruikte ik het meeste:
Eigenlijk gaat het best goed met me.
Herken jij die ook.?


Groot, stoer en sterk……
Ik leefde en overleefde ermee.
Groot, stoer en sterk….
De puberteitsjaren kwamen en ik kreeg in de gaten dat het groot, stoer en sterk toneelspel door heel veel mensen gespeeld werd en nog steeds gespeeld wordt.
Ook ging ik ervaren dat het me heel veel energie kosten om die rol te blijven spelen.
Ik wilde niet meer groot , stoer en sterk zijn……
Ik wilde veranderen…….
Ik wilde laten zien wie ik was, wat ik voelde, wat ik zag, wat ik meemaakte.
Ik wilde laten zien wat er in mijn leven gebeurt was en in mijn leven gebeurde.
Ik wilde laten zien , dat overleven geen optie meer was.
Ik stond op het punt te verdrinken in mijn eigen verstopte emoties.
Ik wist dat ik mezelf moest laten zien zoals ik was.
Pas dan zou ik gelukkig kunnen zijn met mezelf.
Ik wilde leven……Ik wilde mezelf laten zien zoals ik van binnen was……
Klein en kwetsbaar.
Oei, ook dat was een gevaarlijk spel.
Klein en kwetsbaar…..
Alles wat ik zei, kon tegen me gebruikt worden….
Mensen begonnen misbruik van mij te maken.
Mensen konden misbruik van mij maken.
Ik was een makkelijk prooi.
Ik twijfelde aan mezelf, ik wilde veranderen maar hoe?
Het toneelspel : groot , stoer en sterk zijn , was voor mij geen optie meer.

Ik wilde mezelf zijn.
Geen poespas, geen spel, maar puur mezelf zijn.
Ik samen met mezelf in een open gevoelsleven.
Met al mijn kwetsbaarheid gooide ik mijn maskers af.
Bang, vrij, onzeker, duidelijkheid, gevangen, vrijheid, twijfels, geluk, liefde, nijd, overleven, verdriet.
Mijn gevoelens wilde naar buiten, er was geen weg meer terug.
Ik moest leren om duidelijk te zijn tegen mezelf….
Ik moest van mezelf ontdekken :

wie ben ik?
Wat wil ik?
En hoe kom ik bij de keuzes die ik maken wil?
En nog een niet onbelangrijke vraag: wat zouden anderen wel van mij denken?
Zouden mensen daar iets aan hebben? Als ik duidelijk was over en tegen mezelf?
Zoveel vragen. Zoveel protesten om me heen en in mezelf.
Toch de weg van, zijn wie ik ben heeft het gewonnen.
Ik ben wie ik wil zijn, ik ben wie ik ben. Ik ben blij en gelukkig met mezelf.
Een lange weg heb ik jaren geleden afgelegd , de weg van: ik samen met mezelf door de smalste deur.

Niet meer : van wat wil jij horen.
Niet meer : ik zal maar “ ja “zeggen maar mijn gevoel zegt : Nee.
Duidelijkheid bij mezelf brengt duidelijkheid bij anderen.
Door mijn kwetsbaarheid te laten zien, zie ik duidelijk wie, welk spel speelt.


Mijn kwetsbaarheid is nu mijn kracht.